Kritika predstave Osećaj brade

Osećaj brade Ksenije Dragunske - jedan je od najzaumnijih tekstova sa kojima sam se srela a zasnovan je na istinitim događajima. "Bilo je dovoljno samo zapisati", kaže Dragunska. U stvaranju jedinstvene specifične atmosphere na čudan način prijatne i opasne. Sigurno je tako što je kraj sela u kojem je smeštena radnja - šuma- "šuma prijateljica, sklonište i hraniteljka" i zato što je sam već naziv tajna.

Zašto Osećaj brade?, pitam Dragunsku nakon premijere. "Zato što je taj osećaj za žene tajna- žene nikad ne saznaju kakav je osećaj imati bradu, kakav je osećaj kada ti brada raste". Jer je, kako Dragunska zna, istorija sveta istorija muškarca i žene. I zato poslednje poglavlje drame nosi naziv početak, a početku prethodi susret.

Pozorište, poetika Borisa Liješevića već izvesno vreme unazad bavi se pokretanjem, aktivnim pokretanjem i uključivanjem mašte gledaoca u sam pozorišni čin. U centru je glumac odnosno igra, priča, atmosfera u koju publika glumčevim odnosno rediteljevim pozivom biva uvučena i pozvana da slušajući i osećajući sama, a unutar predstave, stvara sopstvene slike. Da ućestvuje specifićno i aktivno.

Liješević kako i stoji u predgovoru druge njegove predstave Čarobnjak tako i u Osećaju brade (to je namera koja je sporevedena u delu i u Elijahovoj stolici, Mirnim danima u Miksing partu) stvara predstavu- prostor i u tom prostoru igru koja je moćna u sopstvenoj jednostavnosti u koju nužno ulazi gledalac kao sustvaralac koji svojom imaginacijom kreira predstavu.

Scena je opet, kao i obično u liješevićevim postavkama građena tako da nagoveštava, a predmeti su ne samo višeznačni nego i višefunkcionalni (nekoliko malih dečijih drvenih stolova ispod kojih može da se zavuče i prisluškuje sa sve cigarom koja se zapalila, recimo, jedna trščana ograda koja vas upućuje da ste na selu, obavezne merdevine koje vas na posletku vode gde god hoćete, kao i igračke kamioni, koju voze kraljevi drumova braća Karamazov, jer u pozorištu smo zaboga- dovoljan je poticaj i tamo može da se desi zaista sve) sa sve felinijevskim scenama koje su spasonosne u tom ruskom koloritu- duhovito i moćno- zamislite veliku lešaljku koja se ljulja zakačenu preko čitave scene, po dijagonali, i u njoj zavaljenu jednu vrlo oblu, čak krupnu ženu u penjoaru sa velikim sunčanim naočarima. i jednom nogom koja preko nehajno viri preko ležaljke ...

S tim da sam u Osećaju brade videla jedan od najinteligentnijih načina upotrebe videa u teatru, najsvrhovitijih- naime u dnu scene je ogroman video bim, napred na sceni sa gledaočeve desne strane za malim stafelajem sledi slikar i slika- on nam govori apstraktnim jezikom boja- slika dinamiku, ritam predstave i kako on u trenutku stvara tako mi gledamo i osećamo neprekidno kretanje slike, kretanje i mešanje boja na velikom platnu u dnu, odnosno na bimu. Susreću se intelektualni rad i katarza- u tom susretu se pokreće mašta gledaoca- slikama bojama i rečima. Kako je, po Aristotelu, svrha pozorišta da probudi duh i pročisti asocijacije, oslobodi dušu nagomilanih sadržaja- onda je putovanje kroz svet Dragunske onako kako ga gradi Boris Liješević i kako su ga odigrali glumci teatra komedija za mene bilo dragoceno.

Govorim ovo iz ugla stručnog posmatrača-iz mog oka su se promolile stvari koje ranije nisam uspela videti. Dragunska sa jedne strane pravi rasterećenu reviziju sopstvenog literarnog nasleđa, a Liješevićeva su pozorišna putovanje ona koja pokreću uzbuđenje, duhovita su, osetljiva i zato vas nežno pozivaju na put. Ali zato nikada, apsolutno nikada nisu naivna, nego su svrhovita. Zahvaljući doživljajima koje vam donose.